-
Co mogę zrobić? Czego nie mogę zrobić?  Wędrujemy przez życie stale odpowiadając sobie na te pytania. Czasem nawet nie dostrzegamy, że je sobie zadaliśmy. Wówczas też nie zauważamy, że to nasza odpowiedź skłoniła nas do działania (lub rezygnacji z niego). Mówimy – „tak jest” zamiast „myślę, że tak jest”.  Myśląc o swoich relacjach mówimy do siebie – nie mogę powiedzieć mu, że się nie zgadzam”, – „jak mu to powiem to się obrazi i odejdzie,- będzie mu smutno,  a moim zadaniem jest zgadzać się; tak robią przecież np. „dobre dziewczynki””.  W efekcie nie mówimy innym o tym, co w nas się pojawiło. Nie mówimy wprost o swojej niezgodzie, oczekiwaniach, potrzebach. Inni zaś nie słysząc tego od nas mogą uważać, - że wszystko jest w porządku, - że dla nas ważne jest to co dla nich, - że akceptujemy to, co robią.
Możemy też mówić do siebie – mogę mieć partnera / partnerkę,  który/ która mnie szanuje.  Wtedy  wyrażamy wprost NIE,  jeśli spotkamy się z zachowaniem, które uznamy za brak szacunku . A jeżeli okaże się, że zbyt trudno dojść do porozumienia (do tego potrzebna jest gotowość i umiejętności dwóch osób) to jesteśmy gotowi na poznanie kogoś innego. Jesteśmy gotowi, bo mówimy sobie mogę mieć partnera / partnerkę,  który/ która mnie szanuje.  
Pytania - co mogę zrobić? - czego nie mogę zrobić?  stawiamy sobie codziennie. Odpowiedzi na nie decydują o tym, co robimy. Jedne z nich pomagają nam żyć zgodnie z prawdziwymi naszymi wartościami, inne nas od nich odsuwają.
Myślę, że warto swoich odpowiedzi i przed podjęciem działania zastanowić się:
Skąd wiem , co mogę, a czego nie mogę? Kto i kiedy mi to powiedział?  A co jeśli mylę się ?  Może jednak mogę (jeśli myślę , że nie…)? Może jednak nie mogę (jeśli myślę, że tak…)? Co się wówczas może stać?
Myśląc tak mogę poczuć lęk. W głowie pojawi się  w postaci wielkiego jaskrawego neonu tekst:  A co się stanie jeśli się pomylę? Jakie jest ryzyko?
Mogę też poczuć przyjemną ekscytację. Neon będzie pulsował – Możesz! Yes, you can! Możesz zadbać o siebie! Należy ci się to!

Dzisiaj – gdy pomyślisz / powiesz – Nie mogę tego zrobić . Mogę to zrobić daj sobie chwilę. 
Pomyśl i ŚWIADOMIE wybierz to, co uznasz w tym momencie dla siebie za najlepsze. 




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie ci Ojcowie?

-
Obraz
W potocznym przekonaniu na terapii rozmawia się przede wszystkim o matkach - o tym, jak wiele znaczyły, jak wiele zrobiły dobrego i jak zawodziły. Z mojego doświadczenia wynika rzeczywiście, że tak jest. O matce prędzej czy później zaczynamy rozmawiać na terapii i zawsze są te emocjonujące momenty. Ojcowie są bardziej w tle.  No właśnie! Bo o ojcach często słyszę, jako o nieobecnych, wycofanych postaciach kryjących się za pracą, spędzaniem czasu "w garażu", ustępujących swoim żonom i porzucającym emocjonalnie swoich synów i córki.   Córki tęsknią do niedostępnych ojców - idealizują ich, opiekują się nimi i wybaczają nieobecność. W swoim dorosłym życiu biorą za mężów podobnych mężczyzn - wycofanych, nieobecnych, do których serc i umysłów (czasem też ciał) muszą dobijać się. Zdarzają się też ojcowie zaangażowani - ale w taki surowy, nieprzyjazny sposób, stawiający wymagania i krytyczni. Nie okazujący ciepła i miłości. Więc dorosłe już córki także są w stanie wytłumaczy...
Czytaj więcej
-
Obraz
Od najwcześniejszych chwil naszego życia uczymy się budować relacje z innymi osobami. Jeżeli przyszło nam rozwijać się w bezpiecznym środowiska i otrzymaliśmy odpowiednio dużo miłości, troski, uważności, otuchy, akceptacji, zgody na niezależność i badanie świata to mamy szanse, że wytworzy się w nas "bezpieczny styl przywiązania". Będziemy tworzyć dobre relacje - dobre dla nas i naszych bliskich. Gdy warunki, w których dorastaliśmy były trudne, miłości, uważności był niedostatek (lub było jej tak dużo, że nie zostawiała przestrzeni na samodzielność) wówczas wytwarzają się w nas "pozabezpieczne style przywiązania" - boimy się relacji, unikamy ich, trudno nam w nich być ( i trudno z nami być). Poniżej przedstawiamy zestaw postaw osoby tworzącej bezpieczny styl przywiązania (na podstawie książki A. Levine, R. Heller, Partnerstwo bliskości. Jak teoria więzi pomoże ci stworzyć szczęśliwy związek). Można założyć, że osoby z "pozabezpiecznymi stylami przywiązania...
Czytaj więcej

Od "czarnowidztwa" do "jasnowidztwa"

-
Obraz
Co myślisz o przyszłości? Boisz się jej, czy czekasz na nią z radością? Jesteś „czarnowidzem /-dzką”, czy „jasnowidzem/-dzką”? Jak się z tym czujesz? Spodziewanie się najgorszego – „czarnowidzenie” – ma długą historię. Tak długą, jak historia naszego gatunku. Nasi przodkowie spodziewając się „najgorszego” gromadzili zapasy, budowali schronienia.  Tak powolutku, pomalutku zbudowali cywilizację, w której jutro dla miliardów ludzi (ale nie wszystkich niestety) jest bezpieczne. Skłonność do negatywnych oczekiwań nadal jest w nas choć nasza rzeczywistość różni się do tej sprzed tysięcy lat. Współcześnie ta skłonność może nam szkodzić. Kłopot pojawia się, gdy „czarnowidzimy” wiele i często. Tak wiele i tak często, że tracimy radość z życia. „Lepiej się nie spodziewać czegoś dobrego, bo można zapeszyć. Można się też mocno rozczarować. Wówczas będzie bardziej bolało niż gdybyśmy się nie nastawiali pozytywnie. Właściwie to nawet lepiej nastawić się negatywnie. Wówczas, jak nasze p...
Czytaj więcej